Of FriendSheep

.

.

.

از الف لام میم که بگذریم، پرمغزترین آیه‌ی قرآن همین لم یلد و لم یولده که تفسیر دقیقش می‌شه نه آویزان می‌شوم به کسی، و نه اجازه می‌دهم کسی به من آویزان شود.

.

خیلیا بلد نیستن از تنهایی‌شون لذت ببرن و همیشه ترس از تنها موندن رو به دوش می‌کشن. حتی وقتی تنها نیستن هم به هر حشیشی متشبّث می‌شن که نکنه یه وقت. این‌ها نه که بیمار باشن، صرفن زندگی رقت‌آوری دارن که بدون حضور «دیگری» براشون تبدیل به جهنم/یلخ می‌شه.

.

احتمالن همین آدم‌ها، پایه‌گذار یا حداقل اسپانسر تئوری سخیف «رفاقت» -و نه دوستی- و رفیق‌بازی هستن. آدم‌هایی مثل مسعود کیمیایی هم پیدا می‌شن که بیآن و به این رفتار عصر حجری اسانس تقدس بزنن. که رفاقت رو آیینی بدونی که باید تا پای مرگ بهش پابند بود. کسی که تنها موندن براش بیهودگیه، عاشق همچین تئوری‌ای می‌شه.

.

آدمیزاد سلف-‌سافی‌شنته. خودکفا. همینه که رابینسون کروزو دوام میآره. همینه که آدم توانایی خودارضایی هم داره. همینه که همه‌ی کس و کارت هم که تو زلزله بمیرن، زندگی‌ت ادامه پیدا می‌کنه و در نهایت فراموش می‌کنی، اگه بی‌دلیل مقاومت نکنی البته.

.

از اون طرف، اگه یه دونه بچه‌میکروب رو ول کنی تو هوای آزاد، زنده می‌مونه. عین آدم زندگی‌ش رو می‌کنه و به موقع‌ش تقسیم سلولی می‌کنه و از تنهایی در می‌آد. شاید نوزاد انسان تنها موجودی باشه که اگه تنها بمونه امکان زنده موندنش صفره. صفر مطلق. کسی که تنهایی براش بوی مرگ داره، یک قسمتی از وجودش در مرحله‌ی نوزادی متوقف شده

.

توی مهمونی‌ها زیاد می‌بینیم که همه در حال هرّ و کرّن و یکی که از جمع جدا مونده و حرفی نداره بزنه، چشماش رو می‌بنده و دستش رومی‌ذاره رو شقیقه‌ش و هی فشار می‌ده. ازش می‌پرسی چته. می‌گه کدئین داری؟ سرم بدجوری درد می‌کنه، داره می‌تّرکه. قرص رو بده، ولی حواس‌ت باشه بعدش به این آدم محل سگ هم نذاری. چون داره تنهایی‌ش رو در قالب یه سردرد ترحم‌برانگیز بهت می‌فروشه.

.

باز اگه یکی هست دور و برت که بیشتر از حدی که نیاز داری بهت کمک می‌کنه و بیشتر از اونی که دل‌ت می‌خواد بهت زنگ می‌زنه، و تا می‌گی وای نمی‌دونم جریان فلان چیز چیه، می‌ره برات تو گوگل سرچ می‌کنه و تهش رو در میآره و تا می‌گی می‌خوام یه چیزی بخرم، میآد هزار مدلش رو با قیمت مربوطه برات ردیف می‌کنه، حواس‌ت باشه که فرار کنی. این آدم دنبال رفاقته. میخواد «رفیق»ت بشه. با یه کشش چندش‌آور روی ف.

.

دلیل اینکه وبلاگ گیس‌طلا رو دوست دارم در درجه‌ی اول بامزه بودن‌ش نیست. دلیلش اینه که بر اساس نوشته‌های وبلاگ، این آدم تنهاس، و داره از تنهایی‌ش لذت می‌بره و زندگی رو به خودش زهرمار نمی‌کنه. تا میکروفون دستمه این رو هم بگم که در نزد اولوالالباب هیچ امری نکوهیده‌تر از گزارش رفتار شیرینکارانه‌ی پدر و مادر، به قصد خنداندن تماشاچیان، وجود ندارد.

.

.

.