The Return of Hasan Kachal

.

.

.

 نه اینکه آدم بی‌عار بشه، ولی بالاخره به جایی می‌رسه که هیچ چیزی براش تکان‌دهنده نباشه. زمانی می‌رسه که آدم بدترین بدبختی‌ها رو دیده یا شنیده، یا ندرتن خودش تجربه کرده. اون‌وقت دیگه وقتی کسی یه ماجرای خیلی تلخ برات تعریف می‌کنه و منتظره تا منقلب بشی، می‌تونی سرت رو تکیه بدی عقب، گردنت رو بخارونی و بگی، پس داستانی رو که من می‌دونم گوش کن. این‌جوری مرز‌بندی بین «ترین»ها از بین می‌ره. کسی نمی‌تونه عزیز بشه با حرف زدن درباره‌ی زیباترین مکان، هیجان‌انگیزترین فیلم، ثگثی‌ترین دختر، خوشمزه‌ترین غذا، قشنگ‌ترین کتاب،‌ عجیب‌ترین راز، آشغال‌ترین خواننده، گه‌ترین آدم. چون جذابیتی واسه دیگران نداره. چون هرکسی برگ برنده‌ی خودش رو برای هر ترینی تو جیب داره. دقیقن به همین دلیله که وقتی کسی عاشق می‌شه، فکر می‌کنه عاشق‌ترینه و وقتی شروع می‌کنه با شعف و اغراق از این عشق واسه دیگران حرف زدن، همه کیسه‌بدست آماده‌ی استفراغ می‌شن. اینجوری می‌شه که استراتژی عوض می‌شه. که نیاز به کشف چیزهای گنده و شدید و فک‌برزمین‌افکن رنگ می‌بازه، و چیزهای خیلی ساده و ابتدایی که قبلن توی اون هیاهوها ازشون غفلت شده بود، جذابیتی دوباره پیدا می‌کنن.

.

با یه مقدار کلی‌گویی، راز جذابیت فیلم‌های «شهری/اوربان» همینه (ادیت: قبلن نوشته بودم اروپایی). اینکه بدون قصد برای جابجایی رکوردها و مسحور کردن بیننده با یه عملیات محیرالعقول، مستقیمن می‌رن سراغ «آدم». تو این فیلما حتمن صحنه‌هایی هست که آدما تو خیابون راه می‌رن و حرف می‌زنن، تو یه جای معمولی غذا می‌خورن و حرف می‌زنن، لای ملافه‌های سفید غلت می‌زنن و حرف می‌زنن، یا آسونتر از این، رو به دوربین می‌کنن و حرف می‌زنن. زندگی همینه. همه‌ی ما در نهایت دنبال فرصتی هستیم که از چیزای کوچیکی که دوست داریم برای آدمایی که دوست داریم حرف بزنیم. توی زندگی ما آدم فضایی و ابرقهرمان فانتزی جایی نداره. نبودن‌شون باعث تنهایی نمی‌شه. سلطان جهان خود ماییم. آدم های میانه‌حال در گریز از تنهایی، که اصالت رو به آدم‌ها و رابطه‌هاشون می‌دیم و وقتی دار و دسته‌ی خودمون رو پیدا کرده باشیم، واسه هیچی و هیشکی تره هم خورد نمی‌کنیم.

.

.

.