Of Socks 7

.

.

.

.

نمونه‌ی عالی و دم‌دستی برای فقر سخیف و اماله‌شونده، فیلم‌های ساتیا جیت رای است. بچه‌ی واکسی توی فیلم، بیچارگی‌اش را با آرپی‌جی توی حلق آدم شلیک می‌کند و بعد بالای سرت می‌ایستد تا مطمئن شود هم برای او اشک می‌ریزی، و هم به حال خودت. بعله آقا. هنر واقع‌گرا. نمی‌خوام بگم ریدم به هنر واقع‌گرا، ولی چیزی رو که می‌شه توی گوشه‌کنار هر شهری، هر جای دنیا پخش مستقیم تماشا کرد، چه مرگیه بازسازی نت به نت‌اش؟ آخه نقاش تخمی، تو مگه زندگی نداری که می‌شینی خیار و گوجه و انگور و لیوان رو مولکول به مولکول می‌کشی می‌ذاری تو موزه؟ کجای سبد نیازمندی‌های ذهنی من نگاه کردن به تصویر انار و هندونه بوده؟ بدبخ، من روزی ده بار حداقل از جلوی میوه فروشی رد می‌شم. حیف که بیشتر وقتا توی قرن هیجده و نوزده مردی، وگرنه می‌گفتم گو گت ا لایف.

.

.

.

.