Every Dog Has Its Day

.

.

.

به نظرم وقتش رسیده که از افتخار کردن به اینکه پیژامه در اصل پای‌جامه است و یک کلمه‌ی اصیل پارسی، دست برداریم. حقیقتی وجود داره که باید با آن مواجه شد. ما سال‌هاست که به مردم دنیا هیچ نداده‌ایم. از ما هیچ خبر خوبی به جهان درز نکرده است. ما سال‌هاست که نه برای خودمان جالب‌ایم، نه برای دیگران. نمی‌توان به عوام دنیا ایراد گرفت که از ما می‌رمند و نمی‌خواهند درباره‌ی ما بیشتر بدانند. آویزان شدن از بیضتین کورش و تهیه کردن لیست از کارمندان میان‌مایه‌ی ایرانی در گوگل و ناسا، این «کمدی موقعیت» را که در آن گرفتاریم، خنده‌دارتر می‌کند. زیباترین چیزی که من از ایران دیده‌ام، «راهپیمایی سکوت» سال گذشته است. گاهی بهتره زیاد حرف نزد، فریاد نزد،‌ و منتظر موند. ضرب‌المثل‌ها معمولن غلط ان،‌ اما شاید نه این یکی: اوری داگ هز ایتز دی. روز ما هم فرا خواهد رسید.

.

ولی حالا که تا دم چشمه اومدین، صبر کنین تا خبر خوبی بهتون بدم. خانه هنوز هم اونقدرها سیاه نیست. هنوز هم چیزهایی هست که به عنوان «ایرانی» بشه سر رو بالا گرفت و بهشون افتخار کرد. چیزهایی که به زمان حال متعلق‌ان،‌ نه گذشته و آینده‌ی موهوم، و یونیک بودن‌شون با دلایل علمی و غیرعلمی به آسونی اثبات‌پذیره. من آب‌ها و خاک‌های بسیاری را درنوردیده‌ام و چیزهایی پیدا کرده‌ام که نمونه‌ی ایرانی‌اش، بطور مطلق و با فاصله‌ی بسیار، به تنهایی بر تارک جهان می‌درخشد:

..

نون، و بطور خاص نون بربری و تافتونی که تازه از تنور در اومده باشه. سوسیس و کالباس، و بطور خاص سوسیس آلمانی ساندویچی‌های مرکز شهر. قلمی‌جات، از قبیل خیار و خیارشور و بادمجون. شیرینی ناپلئونی و قطاب. از این میان، در مورد نون کتابی وزین در دست تالیف دارم. الکی

.

.